i miss the elevator ride, i miss the playground at the building, the trains, bus #27, the buildings around joy's place, the no traffic at the streets, the escalators, kopitiam, and the malls and a lot lot more. but most of all, i miss my daughters joy and kaye.
now here were back in the philippines, its a rainy morning, had just finished putting back the things in order, clothes at the closets, labeling the pasalubongs for sisters and friend, retelling stories to mama jaja and tatay, etc.
that was our third trip to singapore, but the excitement was always there. there were many first time, the universal studios and the lots of fun and rides and everything. the zoo, and the sentoza rides though had been there the second time were an excitement because we are one family. kiko is the joy of the group.
Friday, September 21, 2012
Written after our third trip to singpore 2010
September, 2012
Today is September 21, 2012 and its my 63th birthday. My last blog was written May, 2009. Ang tagal na, ang dami nang nangyari mula noong huling blog ko hanggang ngayon. Many times i tried to write again, pero puro umpisa, gusto ko sana kasi sisimulan ko sa kung saan ako nagtapos magsulat and that was almost 3 years ago pa. Yon bang style diary sana, kaso hindi ko na malaala ang karamihan sa mga nangyari. ganito na nga yata ang nag kakaedad na.
Anyway, what i will be writing about is on my birthday. Madaling araw pa lamang nang magising ako sa maagang bati ng mga anak ko, mga kaibigan, mga kasamahan sa parish, kaeskwela at mga kamag anak. Sa maghapong ito ang mga bati ay sa facebook, wattspp, email, tawag sa phone. Naging busy ako sa pagsagot sa bawat isa sa kanila. Sabi nga ni willy, international, kasi marami ding kaibigan at kamag anak mula sa ibang bansa. Nagisnan ko din na nagpapatugtog na si willy na long playing na puro happy bday songs sa cd.
Lunch time was a surprise with May and Jesse and Kiko with lots of food and a gift of a transistor radio with cd player na gustong gusto kong bilhin.
Masayang masaya ako siempre, kakaibang ligaya ang nadarama kapag sa bawat mensahe na natatanggap ko ay alam kong ang Diyos ay nasa piling ko, naming lahat na nakikiisa sa aking kaarawan.
Muli ay nais kong balikan ang maraming kaarawan sa buhay ko. iba iba may masaya, may lungkot, may mga pag alala, at kung anu ano pang emosyon na kalakip nito.
Simula pagkabata, hindi na uso sa amin ang magdiwang ng kaarawan, idadaos lang ito sa pagsimba sa umaga, walang bagong damit o sapatos at minsan ni pansit eh wala. Nang magdalaga ako madalas akong naiimbita sa mga birthday parties, pero ako hindi nagdaraos nito, kasi nga hindi ito nabigyan ng halaga at bukod dito wala naman kaming sapat na pambili ng panghanda. Hindi naman kasi ako naghahanap o nalulungkot, wala lang. Hindi ko rin naranasan ang magdebu, pero siempre hanga ako sa mga nagdedebu noon.
Kahit noong may pamilya na kami at bday ko, guro na ako noon, gusto kong magtago kapag bday ko na. ewan ko ba at parang mas nalulungkot pa ako kapag bday ko.
Nang nasali na kami sa community, sa simula waring nagtataka pa ako sa wari ay pagkasayasaya nila sa tuwing tinatawag ang pangalan habang inaawitan at nagbebeso beso sa bawat isa.
Ngayon alam ko na kung bakit kailangang ipagdiwang ang kaarawan. Ito ay isang paalala ng pagmamahal ng Diyos sa bawat nilikha Niya. Masayang may mga regalo, at bati at mga bagong damit at sapatos, ngunit higit na masaya ang alam mo na ang buhay ay regalo ng Diyos sa atin. Ang mga taong nagmamahal ay kasama sa dapat magpaligaya na sila ay nandiyan at ibinigay ng Diyos na kapiling mo.
Lunch time was a surprise with May and Jesse and Kiko with lots of food and a gift of a transistor radio with cd player na gustong gusto kong bilhin.
Masayang masaya ako siempre, kakaibang ligaya ang nadarama kapag sa bawat mensahe na natatanggap ko ay alam kong ang Diyos ay nasa piling ko, naming lahat na nakikiisa sa aking kaarawan.
Muli ay nais kong balikan ang maraming kaarawan sa buhay ko. iba iba may masaya, may lungkot, may mga pag alala, at kung anu ano pang emosyon na kalakip nito.
Simula pagkabata, hindi na uso sa amin ang magdiwang ng kaarawan, idadaos lang ito sa pagsimba sa umaga, walang bagong damit o sapatos at minsan ni pansit eh wala. Nang magdalaga ako madalas akong naiimbita sa mga birthday parties, pero ako hindi nagdaraos nito, kasi nga hindi ito nabigyan ng halaga at bukod dito wala naman kaming sapat na pambili ng panghanda. Hindi naman kasi ako naghahanap o nalulungkot, wala lang. Hindi ko rin naranasan ang magdebu, pero siempre hanga ako sa mga nagdedebu noon.
Kahit noong may pamilya na kami at bday ko, guro na ako noon, gusto kong magtago kapag bday ko na. ewan ko ba at parang mas nalulungkot pa ako kapag bday ko.
Nang nasali na kami sa community, sa simula waring nagtataka pa ako sa wari ay pagkasayasaya nila sa tuwing tinatawag ang pangalan habang inaawitan at nagbebeso beso sa bawat isa.
Ngayon alam ko na kung bakit kailangang ipagdiwang ang kaarawan. Ito ay isang paalala ng pagmamahal ng Diyos sa bawat nilikha Niya. Masayang may mga regalo, at bati at mga bagong damit at sapatos, ngunit higit na masaya ang alam mo na ang buhay ay regalo ng Diyos sa atin. Ang mga taong nagmamahal ay kasama sa dapat magpaligaya na sila ay nandiyan at ibinigay ng Diyos na kapiling mo.
Subscribe to:
Posts (Atom)
